دارم فک می کنم روان شناسی خوندن،این جا، با یه آینده ی کاری کاملاً متفاوت،

فرهنگ متفاوت،جامعه ی صنعتی، که دورنماش فقط کار و کار و کاره،

و هر رویکردی نهایتاً هدفش برقراری یه بالانس سالم بین زندگی کاری و شخصیه،

یه آستانه ی ناامیدی بسیار بالا می طلبه از جانب من که از جامعه ای ام با آرمان کاملاً متفاوت...

حفظ یک بنیاد  برای یک هدف والاتر.

کار شاید بی ارزش ترینه درین راه. مال و جان و  غیره هم بهایی ندارن.

بدین ترتیب،من هرروز به سرخوشی و خوش بینی خودم بیش تر پی می برم!